එකෝමත් එක දවසක - 04

මට වස විලි ලජ්ජාවය. ඇස් දෙකට කඳුළු ආපු නොආපු ගානය. තවත් ලජ්ජා වීමට දෙයක් ඉතුරු වී නැති හෙයින් අද කෙසේ හෝ ඇය සමග කතාකරපිය’ යයි මගේ හිත මටම තිත්ත කුණුහරුපෙන් බැනවැදුනේය.

ඈ මීගමුව නගරයට යන්නීය. පොලවට නොරිදෙන ලැසි ගමනකි. මගේ නෙතට රසඳුනකි. ඉතින් මාද පැණි හැලිය සොයා යන ඇඹලයෙකු මෙන් ඇය පිටුපස පියමැනීමි. විනාඩියක් තුල මට ඇය හා පෙළට වැටෙන්නට හැකි විය.

“ඔයා ගම්පහ ක්ලාස් යනවා නේද?”

ඈ මාව මන්මත් කරවන සිනාවක් පෑවාය. (සෑම ගෑණු ළමයෙකුටම පිරිමි ළමුන් වහවැටෙන හිනාවක් ඇත්තේය. ඔවුන් හිනැහෙන විට අපිව සලිත වේ. ඒකට කොල්ලන් වූ අපිට හැක්කේ හිනාවෙන්නට නොව වඳුරන් මෙන් විරිත්තන්නට පමණක්ය. ඒක නම් මාර අසාධාරණය)

“ඔව්”
“ඒක තමයි දැකල පුරුදු නිසා ඇහුවේ?”

නැවත ඒ හිනාව..
කතා නැතිව ගෙවුණු තත්පර බාගෙකට පමණ පසු..
“මොකෝ අද ක්ලාස් කට් කලාද?”
“මට වෙන වැඩක් තියෙනවා හවස. ඒකයි කලින් ආවේ.”

”මමත් පොඩි වැඩක් දාගෙන තියෙනවා හවස.ඔයාගේ ගෙවල් මීගමුවෙමද?” (නැත. ඇය දළුවකොටුවේ බව මම දනිමි)
“නෑ මම දළුවකොටුවේ” (කතාව නියමිත තැනට ආවේ දැන්ය. මෙතනින් එහාට කොල්ලාට ටොයිස් ය)

 “පල්ලිය හරියේද?”
“නෑ ඊට චුට්ටක් එහා. ස්කුබි ලේන් එකේ”

 “මගෙත් යාලුවෙක් ඉන්නවනේ නිශාන්ත කියල ඒ හරියේ. දන්නවද නිශාන්ත අපොන්සු?”
“ම්හ්.. අහල පුරුදු නම් නෑ”

 “අර ටිකක් මහත කොට ඩයල් එකක් ඉන්නේ. නොදන්නවා වෙන්න බෑ. මිනිහ ඒ පැත්තේ ඕනේ වැඩකට බැහැල එනවා” (මා යටකී නිශාන්ත සමග මිතුරු වුයේ ඇගේ විස්තර හොයා ගන්නමය)
“මට නම් මතකයක් නෑ..”

මෙතැනදී මම පොඩි හිනාවක් දැම්මෙමි.පොඩි පහේ මනමාල හිනාවක්
”ඔයා කරන්නේ බයෝද, මැත්ස් ද?”
“මැත්ස්, ඔයා කරන්නෙත් මැත්ස් මයි නේද? මම දැකල තියෙනවා ඔයා පයිතගරස් සර් ගේ ක්ලාස් එනවා”

කෙල්ලත් පොටකට එන පාටය. අද කොල්ලාගේ වෙලාව හිතපු තරම්ම නරක නැත
“ඔව් ඔව්. ඒත් මට නම් ඔයාව දැකල පුරුදු ආකීමෙඩිස් ගේ පිසික්ස් ක්ලාස් එකේදී විතරනේ”
නැවතත් අර හිනාව. මාව දිව්‍යලෝකෙට අරන් යන හිනාව

“ඔයා හැමදාම බස් එකෙන් වැටෙන්න යනවද?”
පුදන කොටම කාපි යකා කියන්නේ මෙහෙම වෙලාවල් වලටය. මේකිත් එසේ මෙසේ බඩුවක් නොවෙන හැඩය. අහිංසක පාටට හිටියාට බෙල්ලෙන්ම කපන හැටි දනී.
මම අහිංසකව සිනාසුනෙමි. “කොන්දොස්තරගේ කකුල පැටලුනානේ, ඒකයි..”
“ඉතින් ඔච්චර හදිස්සියේ පනින්න ගියේ ඇයි?”
” මට සමනල එකට යන්න ඕනේ. ඒක එකටද කොහෙද වහනවා නේද අද? “

ඈ සිය වමත ඔසවා වෙලාව බැලුවාය. “හයියෝ .. දැන් එකට පහයි. ඔයාට පරක්කකුයි නේද? දුවල ගියොත් නම් වහන්න කලින් යන්න පුළුවන් වෙයි”
ඉතින් මම හරියට ඇගෙන් සමු නොගෙනම.. ලොකු හදිස්සියකින් වගේ යන්නම් කියාගෙන, අප ඉදිරියේ දිස්වුනු සමනල පොත්හල වෙත ඉගිලී ගියෙමි. මෙච්චර හොඳට කතා කර කර ආපු ගමන කොහෙවත් නැති සමනල එකෙන් ඉවර කිරීමට සිදුවීම ගැන මට තදබල කනගාටුවක් ඇතිවිය. නමුත් බලාගෙන යනවිට මේ ඇතිය. කොෆි ෂොප් එකකට ගොස් චොක්ලට් කෝපි එකක් බොන ගමන් තව දුරටත් කතා කර කර ඉන්න තිබුනානම් හොඳය. නමුත් ඒවා වෙන්නේ හින්දි චිත්රපට වලය. මේ හින්දි චිත්‍රපටයක් නොවන හෙයින්ද, මීගමුවේ එවකට හොඳ කොෆි ෂොප් එකක් නොතිබූ හෙයින්ද ඒ හොඳටම ඇතිය.

පසු සටහන: හිතාමතාම රොටියා විසින් පුද්ගල හා ස්ථාන නාම වෙනස් කර ඇති බව සලකන්න.


ලපයා සමග ඉතිරි කොටස ඉක්මනින්