නවතා තිබුණු බස් රථයට ගොඩ වෙම්දෝ නොවෙම්දෝ දෙගිඩියාවකින් හිත කොනිති ගැහුවත්, නොදන්නා ගම්පහ නගරයේ රස්තියාදු වෙනවාට වඩා දන්නා මීගමුවට ඇවිත් රස්තියාදු වීම වඩා හොඳ යයි මට සිතුනේය. ඒ නිසා මම බස් රථයට ගොඩවී කවුළුව අසල අසුනකට පිට දුන්නෙමි.
නවතා තිබූ බස් රථය ඇද්දුවාද නැද්දැයි වගක් නැතිව මම කල්පනා සාගරයක ගිලී සිටියෙමි. මොළය කවදාවත්ම නොකරපු විදියට වෙහෙස කොට සිතුවද පොරක් වීමට තරම් සුදුසු කමක් මා තුල මටම සොයාගත නොහැකි විය. කියවන ඔබත් මීට දශක බාගයකයට හෝ දශකයකට පමණ පෙර ඒලෙවෙල් පන්තියේ සිටියානම් , එදවස ජංගම දුරකතනයක් යනු කොපමණ සුඛෝපබෝගී මෙවලමක් දැයි මතක ඇතුවා නිසැකය. විශේෂයෙන්ම අප වගේ සාමාන්යම පන්තියේ මාපියන් ඇති කොල්ලන්ට.
ඉතින් මගේ හිතට කල්පනා වූ පළමු සිතිවිල්ල නම් ජංගම දුරකතනයක් ගෙන ඈට පෙනෙන්නට වැඩකෑලි ටිකක් දැම්මොත් ඈ මට කැමති වනු ඇති බවයි. මොකද ඒවන විට මගේ ප්‍රතිවාදියා සතුව අරින වහන වර්ගයේ ජන්ගමයෙක් තිබුණු අතර ඌ විනෝදාංශයක් ලෙස ඒකෙන් වැඩකෑලි දැම්මේය. නමුත් මගේ යාලුවෙක් ළඟ පමණක් නොව මගේ දෙමව්පියන් ළඟවත් ජන්ගමයෙක් නොතිබුණු නිසා ඒ සිතුවිල්ල ලත් තැනම ලොප් විය. ඊළඟ සිතුවිල්ල ඌත් සමග ගේම ඉල්ලා ගෑණු ළමයාට පේන්නට ඌට නෙළීමයි. නමුත් මම ගුටි කන්නට බයය. මා ඌට නෙලනකන් ඌ අකුලාගෙන හිදිවියයි විස්වාස නැති නිසා එයද ලොප් විය.
එවෙලෙහි මගේ හිතට නැගුනු මෙවැනි වීරක්‍රියා එකින් එක ලියන්නට ගියොත් මට කොටස් දෙක තුනක්ම ඒවාම ලිය ලිය ඉන්න සිද්ද වෙනු ඇත. කෙසේ හෝ එදා කාලෙකට පසු මොළය දරුණු විදියට වෙහෙසෙවූ නිසා මට එහෙම්ම නින්ද ගියේය. ඇහැ ඇරුනේ මීගමුව බස් නැවතුම ඔන්න මෙන්න තිබියදීය.
හිස පුරා හිසරදයක් තිබුනද මා අඩියට දෙකට බස් රියේ දොරටුව වෙත පැන ගියෙමි. කොන්දා හිටියේ දොරේය. ඌද කොල්ලෙකි. ඌ පාපුවරුවේ යටම පඩියේ එක කකුලක් දොර හරස් කරගෙන තියාගෙන හැඩ වැඩ දා හිටගෙන සිටියේය. තව ඇත්තේ විනාඩි දෙකක ගමනකි. මා මගේ පිටුපස බැලුවේ නිකමට මෙන් කෙල්ලෙක් හිටියොත් ඇහැක් දාන්නටය. දුටු දර්ශනයෙන් මගේ දෙපතුල් සිතල වී දෙපා ගැහෙන්නට පටන් ගත්තේය. මෙන්න මගේ දිව්‍යන්ගනාව මගේ පිටිපස්සෙන් හිටගෙන...
ඔලුව කැක්කුම නිසා පෙනුණු මායා දසුනක් යයි සිතා මා ඇය දුටු සැනින් ඉදිරිපස බලා නැවත පිටුපස හැරී බැලුවෙමි. මෙන්න ඈ එතනම. මා බලන බව දුටු ඈ මා සමග සිනා වෙන්න කට හදනවාය.. මලලසේකරය.. මගේ මුණ ගල්වී වගේය. පිළිතුරු හිනාවක් පළකිරීමට කොපමණ උත්සහ කලද මගේ කට දෙපැත්ත හිරිවැටිලාය. මා යලිත් ඉදිරිපස බලා කොන්දා සමග පෙරහුරු හිනාවක් උත්සහ කලද එයද අල විය. කෙහෙල්මල.. මොකද්ද මලහත්තිලව්වේ මගේ මුණට වෙලා තියෙන්නේ...
අන්තිමේ මා තීරණය කළේ ඇයට පේන්නට බස් රියෙන් වැඩදාගෙන පනින්නටය. බස් රිය නවත්තන්නට පෙර, ලොකු හදිස්සියකින් වගේ පනින්නටය. හරියට ටාසන් වගේය. එතකොට මාද නිකන්ම නිකන් කොල්ලෙකු නොවන බව ඇයට වැටහෙනු ඇත. බය නැති කොල්ලෙක්..
බස් රිය නවත්තන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී පපුව පුම්බා, බහිනවා යයි කොන්දාට පවසන ගමන්ම රියෙන් පැන්නෙමි. කාලකන්ණි කොන්දා උගේ කකුල දොර හරස් කරගෙන හිටි බව කල්පනා නොවුනේ මගේම ගොන් කමටය. ටාසන් පැනිල්ල කෙසේවෙතත් හොම්බෙන් යාමට ඔන්න මෙන්න ගොස් අනු නාමයෙන් බේරුනෙමි. නහය බිම වැදුණු නොවැදුණු ගානය. කොන්දා ඩ්ර්යිවර් සමග නසරානි කොල්ලන්ගේ රැස් බහින්නට උන්ගේ අඬු කැඩිය යුතු බව ට පලි ගසනවා මට හීනෙන් මෙන් ඇසුණු අතර මගේ දිව්‍යන්ගනා තොමෝ නක්කල් හිනාවක් දමාගෙන මා පසු කරගෙන ගියාය.
ඉතිරි කොටස ඉකමනින්
No comments:
Post a Comment